Niet gezien, niet gehoord, maar wel enorm geadopteerd heb ik mij altijd gevoeld! Wat maakt waarom ik niet gezien en gehoord voel? Door de manier zoals ik ben opgevoed door mijn adoptiemoeder. Hierover heb ik ruim een jaar geleden mijn boek “Wees – Moederliefde onder voorwaarden” uitgebracht. Veel lezers herkennen heel veel in mijn boek. Wat mij opviel is dat ik van veel geadopteerden reacties ontvang dat zij niet bewust zijn dat zij op vergelijkbare manier zijn opgevoed zoals ik en dat het een naam heeft en wat dat inhoud. Mijn adoptiemoeder zag mij als haar verlengstuk van haar identiteit. Ik moest voldoen aan verwachtingen wat ze van haar zelf had. Dat betekende dat ik het nooit goed genoeg deed, nooit goed genoeg was voor haar, dat ik altijd de schuld kreeg, maar vooral niet mijzelf mocht zijn. Ik had heel lang het gevoel; ik ben toch geadopteerd, dus ik zou enorm gewenst zijn, maar ik voelde mij niet gewenst. Hierdoor heb ik lang afgevraagd of zij echt een kinderwens heeft. Sinds de laatste jaren weet ik inmiddels dat zij een ouderwens heeft. Dit houd in dat het belang van het kind niet centraal staat, maar haar eigen belang als ouder. Door deze gedragingen kwam ik drie jaar geleden tot inzicht dat zij narcist is. Dit inzicht heeft mij enorme verlichting gegeven in mijn leven. Het ligt dus niet aan mij. Het is niet mijn schuld dat zij zich zo gedraagt, ondanks dat ik mij zo enorm aanpaste om het gewenste kind te zijn. Door de adoptie vraagt het al heel veel aanpassingsvermogen van een kind. Dit wordt door narcisme enorm versterkt waardoor ik totaal niet gezien en niet gehoord voel, maar wel juist geadopteerd. Door mijn ervaringen te delen wil ik herkenning bieden aan andere geadopteerden. Ik wil graag enige vorm van verlichting bieden in al complexe leven van een geadopteerde.
