Vroegkinderlijke traumatisering, waarvan vaak sprake is bij adoptie, vindt geheel of gedeeltelijk plaats in de pre-verbale periode en wordt grotendeels opgeslagen in het impliciete geheugen. Tegelijkertijd vormen deze imprints een onbewust werkmodel voor verdere relaties en gebeurtenissen in het leven. Het begrijpen van onze vroegste hechtingservaringen en verzorgen van vroege hechtingswonden helpen ons om autonome volwassenen te zijn.
Maar wat als er niemand is om over je vroegste hechtingservaringen te vertellen? ‘Praten’ alleen is vaak niet toereikend om de traumatische ervaringen, en de daaruit ontstane overlevingsstrategieën geheel te doorgronden. In deze workshop wordt een werkwijze getoond waarin met behulp van resonantieprocessen, ervaringen benaderd kunnen worden die opgeslagen liggen in het impliciete geheugen. Deze resonantieprocessen bieden deelnemers diepe herkenning van en verbinding met zichzelf, en de mogelijkheid overlevingsstrategieën desgewenst te herzien, wanneer deze ooit de best mogelijke optie waren, maar in het huidige leven zorgen voor stagnatie.
Deze workshop sluit aan op de keynote-lezing met de titel:
Gevolgen van adoptietrauma – Hoe de intrapsychische dynamieken die het gevolg zijn van adoptietrauma doorspelen in interpersoonlijke relaties en het vormgeven van het eigen leven.
