Ten tijde van het kolonialisme werd er een monsterverbond gesloten tussen de kerk en het koloniale bewind, waarin het volstrekt gelegitimeerd was om kinderen van de oorspronkelijke bewoners uit hun zogenaamd ‘verderfelijke’ familiesystemen te halen en elders te plaatsen voor heropvoeding, om ze te redden van hun ‘verwerpelijke’ achtergrond. Zo kwam in Canada aan het licht dat honderden inheemse kinderen omkwamen van ellende en verdriet, nadat ze gedwongen werden in christelijke tehuizen te wonen, ver vandaan bij hun ‘achterlijke’ families.
Ook Nederland en België maakten zich schuldig aan deze praktijken in hun koloniën, bijvoorbeeld in Nederlands-Indië en Rwanda. Kostscholen, dagscholen en herplaatsing in witte adoptiegezinnen moesten de nieuwe generaties koloniale onderdanen ‘verwesteren’ zodat hun eigen cultuur en aanspraken op land uitgewist werden. Met beschavingsoffensieven werden lokale kinderen van hun eigen familie, gemeenschap en cultuur gescheiden. Het zijn deze praktijken die geleid hebben tot een traditie van uithuisplaatsingen en adoptie die tot op de dag van vandaag voortduurt en nog steeds vaak zeer problematische vormen aanneemt.
